خب اولین روز ماه اکتبر هست. تو و الا خواب هستین و من هم کارهام را کرده ام که برم کتابخانه و بشینم سر درس. دیروز از صبح زود بیدار شدم و متون کلاسم را خواندم چون می دانستم این بچه ها بدون اینکه درسشون را بخوانند میان و بروبر من را نگاه می کنند. البته باهاشون اتمام حجت کردم و گفتم که خلاصه نمره نمی گیرید.
بعد از اینکه رفتم دانشگاه باید اول میرفتم سر قرارم با ویلسون. نیم ساعتی با هم حرف زدیم و گفت آیدین صبح آمده بوده پیشش و ازش خواسته که بهش نمره بده تا بتونه برای اسکالرشیپش اقدام کنه و بعدا برایش هر چند بار که لازم بود مقاله می نویسه.
بهم گفت که به من هم این فرصت را خواهد داد. گفتم که من مقاله ام را آورده ام و خلاصه گفت اگر از نمره ات راضی نبودی می توانی این کار را کنی.
بعد از اینکه دو ساعت تمام برای کلاس درس دادم- کاری که نباید من انجام دهم- خسته رسیدم خانه. پیش از ظهر قبل از رفتن الا هنوز خواب بود. بعد از اینکه برگشتم چون شما دوتایی رفته بودید کمی در دانشگاه تورنتو قدم زده بودید و بعدش هم یورک ویل و تو برگشته بودی خانه کمی درس بخوانی و الا هم رفته بود موزه ی کفش خلاصه اینقدر خسته بود که دوباره خواب بود. من هم کیفم را سبک کردم و رفتم سخنرانی پروفسور رابرت هولت-کنتور که از مدتها پیش قرار بود بیاد و این سخنرانی را بکنه.
در باران شدیدی که میبارید رفتم به کتابخانه ی کوچکی که نزدیک دانشگاه تورنتو بود و سخنرانی را گوش کردم. خیلی خوب بود. درباره ی یازده سپتامبر و معماری بنای یادبود آن با مضمون کاملا آدورنویی بود. بطور اتفاقی گوری و کلی هم آنجا بودند و خلاصه بعد از سخنرانی و سئوال و جوابها ما سه نفر به تو و الا که در رستورانی در خیابان کوئین بودید پیوستیم و یکی دو ساعتی با هم بودیم و آنها رفتند خانه و ما هم تا رسیدیم و خوابیدیم شده بود نزدیک ۲.
اما اگر بخواهم یک جمله از سخنرانی دیشب را اینجا ثبت کنم این خواهد بود که آدورنو گفته ما فراموش کرده ایم چگونه و برای چه آرزو کنیم. کنتور گفت اگر امروز همچنان چیزی به اسم نظریه ی انتقادی موجود باشد احتمالا اساسی ترین سئوالش همین خواهد بود که
What is the right wish
خب باید جمع کنم و برم سر لویناس و هوسرل خوانی. امشب نویی بلانش هست و تا دیر وقت بیرون خواهیم بود. هوا هم که نزدیک صفر خواهد شد. فردا می نویسم که در کنار سنتی و انا و جیو چه گذشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر