پیش به سوی کانادا

چهارشنبه 24 فوریه. الان روبروی تو در خانه نشسته ام. امروز تو استخر نیامدی چون دیشب نتونسته بودی درست بخوابی. البته بخشی از دلیل به خوشحالی خبر کانادا برمی گشت. من هم خسته بودم و بعد از اینکه صبح به هزار زحمت نشستم و درس خواندم، بعد از ظهر را کاملا تعطیل کردم و با هم ساعت چهار و نیم آمدیم سمت خانه. قبلش رفتیم کافه ی ماکس برنر و من یک شیر کاکائو خوردم و تو هم با اینکه خیلی میلی نداشتی نوشیدنی خنکی سفارش دادی و برام گفتی که امروز که بابا و مامانت دوباره زنگ زده بودند چقدر خوشحال بودند و از اینکه من و تو خیلی ذوق نداریم متعجب.

اما خبر مهم این بود که قبل از آمدن به سمت خانه از سفارت کانادا ایمیل برات آمده بود که افسر پرونده مدرک چهار سال قبل پلیس ایران را - بطور ناباورانه ای- قبول کرده و دیگه نیازی به مدرک عدم سوء پیشینه ی جدید نداریم. با این خبر دیگه برای من و تو جای هیچ نگرانی نمونده و تازه داریم کم کم می فهمیم که به قول تو این پرونده که بیش از 8 ساله که پیش ما شروع شده و سه و نیم ساله که از شروعش بطور رسمی میگذره دیگه به مراحل پایانیش رسیده.

جالبتر اینکه درست 18 سال پیش در چنین روزی بود که در سفارت آمریکا در بن مهر سیاه در پاسپورت من که 17 سالم بود زدند و معنی و ارزش پاسپورت فخیمه ی جمهوری اسلامی را فهمیدم. حالا بعد از 18 سال در تاریخی مشابه - 23 فوریه - داستان دیگه ای درباره ی پاسپورت و اقامت مون به سلامتی و خوشی آغاز میشه.

دیشب با مارک رفتیم "ایتالین بول". قبلش مارک یک بطر شراب مرلوت گرفت و ما هم اون را به شام مهمان کردیم و به سلامتی این خبر خوش چند ساعتی را نشستیم و گپ زدیم. بعد از داستان تزها و درس بیشترین حرفمون راجع بع ایران بود و شما دو تا از من دلیل خوشبینی در باره ی تغییر اوضاع را می پرسیدید. البته توضیحاتم به نظر خیلی قانع کننده نیامد اما شما هم نتونستید دلیلی در رد دلایل من بیاورید. هر چند دیشب هم تاکید کردم نتیجه ی نهایی این تغییر الزاما در کوتاه مدت دلپذیر نخواهد بود.

قبل از اینکه بریم سر قرارمون با مارک با مامانم و خاله آذر و مامانت و بابات حرف زدیم و همه را خوشحال کردیم با این خبر خوبی که به خودمون رسیده بود.

خب! همونطور که گفتم تقریبا صبر و کوشش در راهی نزدیک به یک دهه داره به نتیجه میرسه. آرزو می کنم که این آغازی برای رسیدن به آرزوهای آتی مون باشه.

پیش به سوی کانادا!