صبح امروز با یک پیغام random از طرف فیس بوک شروع شد که اشاره ای به سال کبیسه داشت و می گفت تیا امروز که ۲۹ فوریه هست و تنها هر چهار سال چنین روزی را داریم سعی کن که بیشترین دستاورد را از آن داشته باشی: make the most of it
همین جمله ی ساده طرحی در ذهنم رقم زد که نگاهی به خودم و خودمان در چهار سال آینده کنم و ببینم که باید چه کرده باشیم و چه بکنیم و چگونه پیش برویم. امیدوارم که هر دو تزهامون را تمام کرده باشیم. تو در کارت حسابی پیشرفت کرده باشی و من در حال انجام یک فوق دکترا باشم و یا کار دانشگاهی مطمئن و خوب داشته باشم. سلامتی و ورزش و روحیه ی خوش را تقویت کنیم و کمک حال اطرافیان و خانواده هامون باشیم. امیدوارم بزرگترها سلامتی نسبی خودشان را داشته باشند و کسی را از دست ندهیم. روابط بهتر و گرمتر باشد و صد البته مامان و بابات و جهان اینجا آمده باشند و یا آنجا آن طور که دوست دارند زندگی کنند. بابک و امیر در کار و زندگی موفقتر شده باشند و مامانم در سلامتی و آنجایی که دوست دارد زندگی کند. شاید که ما خانه و خانواده مان را بزرگتر کرده باشیم و شاید می، تدی یا یدی به جمعمان اضافه شده باشند و شاید در فکر جابجایی کاشانه و شهرمان باشیم. تو پیانو نواختنت را حسابی جلو پیش برده باشی و من هم آلمانی را تکمیل کرده باشم. امیدوارم کتابم تا آن موقع چاپ شده باشد و یا حداقل چند مقاله ی خوب در کارنامه ام داشته باشم. از همه ی اینها مهمتر صد البته بعد از سلامتی و آرامش و دلخوش در چهارچوب زندگی زیبا و عاشقانه مان، دوست دارم چهار سال دیگه خصوصا اوضاع و روزگار دست تنگان و محرومان بهتر شده باشه و در این دایره بخصوص مردم آن منطقه ی زخم خورده ی جهان و در کنارش ساکنان سرزمین هایم.
راجع به چیزی نزدیک به ۱۴۶۰ روز صحبت می کنیم. امیدوارم نه تنها از امروز که از تمام این ایام بهترین ها را بسازیم. حالا که مرغ خیال به پرواز در آمده بگذار آرزو کنم که کیفیت حال و جان و چشممان را به کنیم و روح و جسممان را جلا دهیم. بهترین ها را ببینیم و بخوانیم و بشنویم. از بهترین ها بگوییم و مخاطبشان شویم، چه، اگر چنین کنیم آنگاه می توان به ده دوره ی چهار ساله ی اینگونه دلبست و امیدوار بود. چیزی که می توان و باید همت کنیم تا که اتفاق افتد.
آنچه که کم و کاست من است، همگی در این بیت متجلی شده که باید سرلوحه ی روز و روزگارم در این چهار سال و دیگر چهارسال های پیش رو باشد که سعدی فرمود:
همت بلند دار که مردان روزگار از همت بلند به جایی رسیده اند
همین جمله ی ساده طرحی در ذهنم رقم زد که نگاهی به خودم و خودمان در چهار سال آینده کنم و ببینم که باید چه کرده باشیم و چه بکنیم و چگونه پیش برویم. امیدوارم که هر دو تزهامون را تمام کرده باشیم. تو در کارت حسابی پیشرفت کرده باشی و من در حال انجام یک فوق دکترا باشم و یا کار دانشگاهی مطمئن و خوب داشته باشم. سلامتی و ورزش و روحیه ی خوش را تقویت کنیم و کمک حال اطرافیان و خانواده هامون باشیم. امیدوارم بزرگترها سلامتی نسبی خودشان را داشته باشند و کسی را از دست ندهیم. روابط بهتر و گرمتر باشد و صد البته مامان و بابات و جهان اینجا آمده باشند و یا آنجا آن طور که دوست دارند زندگی کنند. بابک و امیر در کار و زندگی موفقتر شده باشند و مامانم در سلامتی و آنجایی که دوست دارد زندگی کند. شاید که ما خانه و خانواده مان را بزرگتر کرده باشیم و شاید می، تدی یا یدی به جمعمان اضافه شده باشند و شاید در فکر جابجایی کاشانه و شهرمان باشیم. تو پیانو نواختنت را حسابی جلو پیش برده باشی و من هم آلمانی را تکمیل کرده باشم. امیدوارم کتابم تا آن موقع چاپ شده باشد و یا حداقل چند مقاله ی خوب در کارنامه ام داشته باشم. از همه ی اینها مهمتر صد البته بعد از سلامتی و آرامش و دلخوش در چهارچوب زندگی زیبا و عاشقانه مان، دوست دارم چهار سال دیگه خصوصا اوضاع و روزگار دست تنگان و محرومان بهتر شده باشه و در این دایره بخصوص مردم آن منطقه ی زخم خورده ی جهان و در کنارش ساکنان سرزمین هایم.
راجع به چیزی نزدیک به ۱۴۶۰ روز صحبت می کنیم. امیدوارم نه تنها از امروز که از تمام این ایام بهترین ها را بسازیم. حالا که مرغ خیال به پرواز در آمده بگذار آرزو کنم که کیفیت حال و جان و چشممان را به کنیم و روح و جسممان را جلا دهیم. بهترین ها را ببینیم و بخوانیم و بشنویم. از بهترین ها بگوییم و مخاطبشان شویم، چه، اگر چنین کنیم آنگاه می توان به ده دوره ی چهار ساله ی اینگونه دلبست و امیدوار بود. چیزی که می توان و باید همت کنیم تا که اتفاق افتد.
آنچه که کم و کاست من است، همگی در این بیت متجلی شده که باید سرلوحه ی روز و روزگارم در این چهار سال و دیگر چهارسال های پیش رو باشد که سعدی فرمود:
همت بلند دار که مردان روزگار از همت بلند به جایی رسیده اند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر