خیلی از دست خودم عصبانی هستم. هنوز یکی دو روز از کار کردن و درس خواندنم نگذشته بود که دوباره همان آش و کاسه احیاء شد و عاطل و باطل افتاده ام گوشه ی خانه به اتلاف وقت. اینبار اما بر خلاف نوحه سرایی همیشه و داد سخن سر دادن که ای وای و بیداد و ... از خودم به شدت عصبانی ام.
این دو روز جز بی کاری و وقت پای اینترنت و تلویزیون به دیدن فیلم گذاشتن هیچ کار نکردم. جالب اینکه نیک می دانم چه عاقبتی در انتظارم هست و چگونه حسرت این روزها را خواهم خورد در آینده ای شاید نه چندان دور.
تو اما کار و کار و کار. تو هم از دست سندی و اوضاع و احوال بی نظم تلاس کلافه شده ای. امروز بعد از اینکه صبح اول به دفتر دکتر واتسون رفتیم تا تو یکی دو بسته از قرص هایی را که برایت نوشته بگیری و بعد از اینکه تو را رساندم ماشین را به کارواش بردم (!) - دقیقا چون کار دیگه ای ندارم و نداشتم احتمالا - و بعد از آن به خانه آمدم و نشسته ام پای اخبار صد من یک غاز و ولگردی و چرخ بی خود زدن اینترنتی.
دیشب فیلم Burnt را دیدیم و با شام که خوراک ماهی بسیار مطبوعی بود که درست کرده بودی این شب زمستان را هم سر کردیم. با مامانم فیس تایم کردیم که خوب بود. بنده ی خدا به قول خودش در خانه تنهاست و از صبح تا غروب که با هم تماس گرفتیم با کسی حرف نزده بود. از مادر و امیر و ... گفت و اینکه احتمالا آخر هفته به سلامتی راهی خانه اش خواهد شد.
تولد مامان تو هم هست اما چون جهان برایش رستوران رزرو کرده و می خواهد برایش سوپرایز باشد تصمیم گرفتی که فردا شب بهشون زنگ بزنیم.
کیارش هم که درگیر داستان Bed Bug خانه اش هست دیروز بهت گفته بوده که کمی جستجوی اینترنتی کرده و متوجه شده در ساختمان ما هم این مشکل دو سه مرتبه ای گزارش شده. خدا به خیر کنه.
امروز سالگرد روز یادبود هولوکاست هم هست. جدا از تکان دهنده بودن این واقعه که احتمالا کم نظیرترین اتفاق در تاریخ معاصر هست، باید بگویم که پدیده ی هولوکاست حداقل برای منی که روی فرانکفورتی ها و خصوصا آدرنو کار می کنم معنا و کارکرد دیگری هم دارد. به قول آدورنو تمام تلاشمان باید این باشد که هولوکاست در اشکال دیگری چون آنچه که در آشویتز و هیروشیما اتفاق افتاد روی ندهد، هر چند که با این اوضاع به چنین تلاشی چندان دلخوش نیستم.
حداقل به یک معنای خاص خودم در هولوکاست خود ساخته ام گرفتار شده ام.
این دو روز جز بی کاری و وقت پای اینترنت و تلویزیون به دیدن فیلم گذاشتن هیچ کار نکردم. جالب اینکه نیک می دانم چه عاقبتی در انتظارم هست و چگونه حسرت این روزها را خواهم خورد در آینده ای شاید نه چندان دور.
تو اما کار و کار و کار. تو هم از دست سندی و اوضاع و احوال بی نظم تلاس کلافه شده ای. امروز بعد از اینکه صبح اول به دفتر دکتر واتسون رفتیم تا تو یکی دو بسته از قرص هایی را که برایت نوشته بگیری و بعد از اینکه تو را رساندم ماشین را به کارواش بردم (!) - دقیقا چون کار دیگه ای ندارم و نداشتم احتمالا - و بعد از آن به خانه آمدم و نشسته ام پای اخبار صد من یک غاز و ولگردی و چرخ بی خود زدن اینترنتی.
دیشب فیلم Burnt را دیدیم و با شام که خوراک ماهی بسیار مطبوعی بود که درست کرده بودی این شب زمستان را هم سر کردیم. با مامانم فیس تایم کردیم که خوب بود. بنده ی خدا به قول خودش در خانه تنهاست و از صبح تا غروب که با هم تماس گرفتیم با کسی حرف نزده بود. از مادر و امیر و ... گفت و اینکه احتمالا آخر هفته به سلامتی راهی خانه اش خواهد شد.
تولد مامان تو هم هست اما چون جهان برایش رستوران رزرو کرده و می خواهد برایش سوپرایز باشد تصمیم گرفتی که فردا شب بهشون زنگ بزنیم.
کیارش هم که درگیر داستان Bed Bug خانه اش هست دیروز بهت گفته بوده که کمی جستجوی اینترنتی کرده و متوجه شده در ساختمان ما هم این مشکل دو سه مرتبه ای گزارش شده. خدا به خیر کنه.
امروز سالگرد روز یادبود هولوکاست هم هست. جدا از تکان دهنده بودن این واقعه که احتمالا کم نظیرترین اتفاق در تاریخ معاصر هست، باید بگویم که پدیده ی هولوکاست حداقل برای منی که روی فرانکفورتی ها و خصوصا آدرنو کار می کنم معنا و کارکرد دیگری هم دارد. به قول آدورنو تمام تلاشمان باید این باشد که هولوکاست در اشکال دیگری چون آنچه که در آشویتز و هیروشیما اتفاق افتاد روی ندهد، هر چند که با این اوضاع به چنین تلاشی چندان دلخوش نیستم.
حداقل به یک معنای خاص خودم در هولوکاست خود ساخته ام گرفتار شده ام.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر